Od pierwszych dni naszej edukacji mówiono nam, że szkoła jest naszym drugim domem. Niektórzy niekoniecznie się z ów stwierdzeniem zgadzali, ale mimo to, po tak wielu latach spędzonych ze sobą mieliśmy się za rodzinę. Czy lubiliśmy kogoś, czy nie, już na zawsze zostawał częścią naszego życia. Z biegiem lat zmienialiśmy towarzystwo, niektórzy znajomi odwrócili się, a inni weszli na ich miejsce, ale mimo to dalej o nich pamiętamy. Myślę, że zawsze będziemy pamiętać. To nie wymaga od nas wysiłku, przychodzi nam to tak samo naturalnie jak uśmiech na widok kochanej osoby czy łzy przy wzruszającym filmie. Nie znaliśmy pani Beaty, nie wiemy jaka była, jakie miała podejście do życia, jak traktowała innych ludzi, ale za to wiemy, czego dokonała, wiemy, jak wiele poświęciła, jak wielkie ryzyko podjęła. Mimo iż nie mieliśmy okazji spotkać się twarzą w twarz wiem, że stanie się dla większej części społeczności naszej szkoły wzorem, może nawet bohaterką, ten tytuł zdecydowanie jej się należy. Wiemy, jak ta tragedia wpłynęła na nasze grono pedagogiczne, mimo iż żaden uczeń nie powie o tym głośno, wszyscy to czujemy. Nie jest to niczyja wina, żałoba jest czymś, co my- wszyscy uczniowie, całkowicie rozumiemy i przeżywamy razem z nauczycielami i dyrekcją. W tych trudnych dla nas wszystkich chwilach naprawdę z całego serca chcemy pomóc, okazać nasze wsparcie i przekazać, że nawet jeśli dla wielu nauczycieli możemy być jeszcze dziećmi, na nas też można polegać. Jesteśmy rodziną, jedną wielką społecznością, w której nikt nie jest pozostawiony samemu sobie. Wspieramy was tak samo jak wy wspieracie nas i to się nie zmieni, nieważne jak wiele czasu upłynie.
Czas leczy rany, a my mamy nadzieję, że będziemy mogli ten proces nieco przyspieszyć.
Składamy najszczersze kondolencje przyjaciołom, rodzinie i tym, którzy w równym stopniu przeżywają żałobę.
Klasa 2B
